ลักษณะทั่วไป         

     เป็นไม้ยืนต้นขนาดกลาง และเป็นไม้เนื้อแข็งที่นิยมตัดฟันมาก่อสร้างบ้านเรือน และแปรรูปเป็นเฟอร์นิเจอร์ เป็นไม้ขนาดใหญ่ แต่ไม่สูงมากนัก มีเรือนยอดเป็นพุ่มกว้าง แตกกิ่งต่ำตั้งแต่ระดับล่างของลำต้น เปลือกลำต้นมีสีน้ำตาลอ่อนอมชมพู กิ่งอ่อนมีขนปกคลุมใบมะค่าโมงเป็นใบประกอบ ใบมีรูปไข่ ฐานใบ และปลายใบมน แผ่นใบเรียบ ขนาดใบกว้างประมาณ 2-5 เซนติเมตร ยาวประมาณ 4 – 10 เซนติเมตร  กดอกเป็นช่อ มีสีแดงเรื่อๆ ผลมะค่าโมง เรียกว่า ฝัก มีลักษณะแบนขนาดใหญ่ ฝักกว้างประมาณ 7 – 10 เซนติเมตร ยาวประมาณ 12 – 20 เซนติเมตร ฝักอ่อนมีสีเขียว เมื่อแก่จะมีสีน้ำตาล และเมล็ดมีลักษณะกลม เปลือกเมล็ดมีสีดำ

การกระจายพันธุ์      

     มีถิ่นกําเนิดในประเทศเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ และอินเดีย รวมถึงประเทศไทยด้วย พบแพร่กระจายทั่วไปตามป่าเบญจพรรณ และป่าเต็งรัง พบมากในทุกภาค ยกเว้นภาคใต้ โดยเฉพาะภาคกลาง ภาคอีสาน และภาคเหนือ มักขึ้นตามข้างลำห้วยหรือแม่น้ำที่ชุ่ม

ปัจจัยแวดล้อมที่เหมาะสม      

     การปลูกมะค่าโมงควรปลูกในพื้นที่ราบ หรือมีความลาดชันน้อย ไม่เป็นที่ลุ่มน้ำขังเมื่อฝนตก ดินลึกค่อนข้างชื้น มีความอุดมสมบูรณ์ดี มักพบได้อยู่ในสังคมพืชป่าเบญจพรรณ มักพบในเขตมรสุม พบได้มากตั้งแต่ระดับความสูง 150-650 เมตร เหนือระดับน้ำทะเล ที่มีปริมาณน้ำฝนอยู่ระหว่าง 1,000-1,500 มม.ต่อปี มีช่วงแล้งนานประมาณ 5-6 เดือน และมีอุณหภูมิเฉลี่ยอยู่ระหว่าง 19-24 องศาเซลเซียส

การปลูกและการดูแลรักษา               

     ไม้มะค่าโมงมักจะขยายพันธุ์จากเมล็ด เมื่อทำการเพาะการให้น้ำในระยะแรกควรให้น้ำวันละ 2 ครั้ง (เช้า-เย็น) และควรผสมยาป้องกันเชื้อราด้วย และเมื่อเมล็ดงอกประมาณ 7-10 วัน เมล็ดก็จะงอก ทำการย้ายชำลงถุงพลาสติก นำกล้าไม้ไปเลี้ยงไว้ในเรือนเพาะชำพรางแสงประมาณ 50 เปอร์เซ็นต์ เป็นระยะเวลา 3-4 เดือน ก่อนทำการย้ายปลูก  หลังจากปลูกกล้าได้แล้วประมาณ 1 เดือน ควรเริ่มทำการถางหญ้าและพรวนโคนต้นไม้ โดยในช่วงปีแรกควรทำประมาณ 2-3 ครั้ง ควรทำแนวกันไฟด้วย และหากพบว่าต้นไม้มีอัตราการเจริญเติบโตลดลง ให้ทำการตัดสางขยายระยะต้นไม้ออกส่วนหนึ่งซึ่งควรตัดออกตามความจำเป็น

ข้อจำกัดของไม้มะค่าโมง           

      ไม้มะค่าโม่งไม่ทนไฟ หากถูกไฟครอกจะตายได้ง่าย

อ่านต่อ