ลักษณะทั่วไป         

     เป็นไม้ขนาดกลางถึงขนาดใหญ่  เปลือกหนามีสีน้ำตาลเทา  กะเทาะล่อนเป็นแว่นหรือเป็นแผ่นขนาดเล็ก  เนื้อไม้สีน้ำตาลอ่อนอมเหลือง  ใบเป็นช่อ ส่วนมากจะมีใบประกอบย่อย  11-17 ใบ  ใบกว้าง 1-4 ซม. ยาว 4-8 ซม.  ฐานใบกลมหรือเป็นรูปลิ่มกว้างๆ  ปลายใบมนทู่หรือหยักเว้าเล็กน้อย  ทางด้านท้องใบจะมีสีจางกว่าหลังใบ  ดอกมีสีขาวอมม่วง  เมล็ดส่วนมากจะเป็นเมล็ดเดี่ยว  มีลักษณะคล้ายรูปไตสีน้ำตาล  กว้าง 0.6  ซม. ยาว  1 ซม.

การกระจายพันธุ์      

     พบทั่วไปในประเทศพม่า  ลาว  และไทย  กระจายทั่วไปในป่าเบญจพรรณ  และป่าเต็งรังที่มีสภาพแห้งแล้ง  เป็นดินลูกรัง  ประเทศไทยพบขึ้นอยู่ทุกภาคยกเว้นภาคใต้       

ปัจจัยแวดล้อมที่เหมาะสม      

     ไม้ชิงชันจะขึ้นอยู่ที่ที่อุณหภูมิใต้ร่มไม้สูงสุดระหว่าง 40-43 องศาเซลเซียส  และอุณหภูมิต่ำสุดระหว่าง 4.4-7.2 องศาเซลเซียส  มีปริมาณน้ำฝนระหว่าง  875-2,000 มม.ต่อปี  เกิดในบริเวณพื้นดินที่มีการระบายน้ำดี  และในพื้นที่ที่มีความสูงใกล้กับระดับน้ำทะเล  จนถึง 500 เมตร จากระดับน้ำทะเล         

การปลูกและการดูแลรักษา               

     ไม้ชนิดนี้ไม่ควรเพาะชำกลางแจ้ง เนื่องจากเป็นไม้ที่ต้องการร่มเงาในช่วงแรกของการเจริญเติบโต  ในช่วงแรกหลังจากการย้ายชำควรรดน้ำเช้าและเย็น และมีการรดน้ำเสริมในวันที่มีอากาศร้อนจัด หลังจากกล้าไม้ตั้งตัวได้จึงลดปริมาณการให้น้ำลง กล้าไม้ชิงชันจะโตถึงขนาดที่สามารถย้ายปลูกได้ เมื่ออายุ 6 เดือน โดยจะมีความสูงประมาณ 30-40 ซม. หากพื้นที่ที่จะนำไปปลูกแล้งจัด ก็ควรจะทำการเก็บกล้าไม้ไว้ปลูกในฤดูฝนต่อไป

     ไม้ชิงชันแม้ว่าจะสามารถทนต่อไฟป่าที่เกิดขึ้นเป็นประจำทุกปีได้ แต่ถ้าเป็นไฟป่าชนิดไฟเรือนยอดแล้วมักจะตาย  ดังนั้นการทำแนวกันไฟก็ยังเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับไม้ชนิดนี้  และหากจะปล่อยสัตว์ไปเลี้ยงในสวนป่าชิงชัน  ควรปล่อยในระยะที่กล้าไม้มีความสูงในระดับที่ปลอดภัยแล้วประมาณ 5 ปี เนื่องจากพบว่าสัตว์อาจกินยอดอ่อนของกล้าไม้ชิงชันได้

ข้อจำกัดของไม้ชิงชัน      

     ในระยะแรกของการปลูก  ชิงชันต้องการการดูแลมากพอสมควร ปัญหาเรื่องโรคและแมลงที่อาจเกิดขึ้นได้คือ  โรคเน่าคอดิน  ซึ่งสามารถแก้ปัญหาได้โดยการควบคุมการให้น้ำไม่ให้แฉะเกินไป

อ่านต่อ